Krótka historia Klasycznych Ustawień Rodzin
Klasyczne ustawienia rodzin w swojej obecnej formie, czyli metodą hellingerowską, rozwijane były przez Berta Hellingera na przełomie wielu lat. Nie bazują one w znaczącej mierze na systemowym sposobie myślenia. Wzięły swój początek w latach 30-stych i związane są z Gregorym Batesonem. Następnie były doskonalone i zastosowane w praktyce również przez wielu innych terapeutów.
W ustawieniach hellingerowskich w celu dotarcia do rozwiązania problemu, konieczne jest włączenie zarówno rodziny klienta jak i systemu, z którym jest on związany.
Rumuńsko – amerykański psychiatra Jakob Moreno, poprzez realizacje teatralne odkrył znaczenie więzi socjalnych swoich klientów. Zauważył on, że problemy i zaburzenia psychiczne człowieka związane są ściśle ze środowiskiem, w jakim żyje.
Od Virginii Satir, zajmującej się pracą socjalną w Palo Alto, pochodzi rekonstrukcja rodziny i rzeźba rodzinna (???) ( przy czym to drugie nie jest identyczne z ustawieniami rodzin metodą hellingerowską). Wszyscy członkowie rodziny połączeni są poprzez rząd pokoleniowy. Są też w stanie uwolnić się z narzuconych im przez rodzinę i przejętych dla niej zadań.
Ważne impulsy pochodzą z pracy Ivana Boszomenyi-Nagys, wywodzącej się od myśli Martina Bubersa. Podkreślają one istotę dawania i brania jako wyrównania w ramach relacji i związków międzyludzkich.
Równocześnie z nimi Bert Hellinger pracuje z pojedynczym klientem i jego wewnętrznym obrazem rodziny, takim jaki się on pokazuje poprzez postrzeganie ustawionych reprezentantów. Postawę taką i wynikający z niej rozwijający się sposób postępowania nazywa on fenomenologicznym sposobem działania.
Głęboko poruszającą realność tej pracy pojąć można tylko poprzez własny udział w ustawieniu. Możliwy jest udział w charakterze osoby stającej w roli reprezentanta, czy też przychodząc z osobistym problemem, który wymaga rozwiązania.